Sara’s eerste plaat – Gypsy Alley - is alweer afkomstig uit 1988, en is ondanks de uitstekende reputatie van deze Texaanse zangeres uitsluitend verkrijgbaar als digitale download bij CD Baby. Dat jaar ligt alweer een enorm eind achter ons, de cd was toen nog een schaars doch sterk opkomend product. De muzikale perfectie die op Made in the Shade gebracht wordt moet rond die tijd als utopisch beschouwd worden. Wat kan een technisch perfect geluid toch een wereld van verschil creëren.

Op Gunter Pauler’s site Stockfish Records wordt gezegd dat dit Sara K.’s beste cd is tot dusverre, en aangezien ik ze (nog) niet allemaal ken, kan ik dat moeilijk bevestigen, maar Made in the Shade is zondermeer een hele indrukwekkende plaat. Deze semi-akoestische muziek komt subliem tot uitdrukking mist je de juiste apparatuur bezit, maar zelfs op een eenvoudige installatie hoor je de aandacht die besteedt is aan deze plaat. (SACD Hybride DSD 5.1, DSD Stereo en CD-Audio weergave) Zelfs het geringste geluidje wordt subliem weergegeven. Sprakeloos! Gelukkig weten Sara’s artistieke kwaliteiten deze mate van perfectie eveneens van een vergelijkbare glans te voorzien. De 12 nummers vertonen een bloemlezing uit haar gehele repertoire, waarbij de uitvoering alle hulde verdient. Stuk voor stuk delicate nummers waarin haar respect voor het leven klinkt. After there’s a Blizzard is geschreven nadat ze Townes van Zandt had ontmoet. Hij leek zo eenzaam, en toch was hij geliefd bij velen, waarmee ze uiting geeft aan een rare paradox. Haar muziekstijl kan je volgens mij het best omschrijven met de wellicht ietwat overdadige term: Sophisticated. Het is geen jazz, het is geen blues, en het is geen folkmuziek, maar er zijn beslist veel raakvlakken met deze stijlen. Bij sommige jazz cd’s wordt bij het streven naar perfectie vaak enthousiasme en ongeremdheid gedood tijdens de plaatopnames, daarvan tref ik hier geen spoortje aan. Made in the Shade is juist een zeer levende plaat, waarbij voornamelijk het fretloze basgeluid van Hans-Jorg Maucksch op een aangename wijze opvalt. Vergelijkingen met andere artiesten probeer ik zoveel mogelijk te mijden, maar denk dat een parallel met Joni Mitchell’s stijl niet uit de lucht gegrepen is.

Sara K. maakt het mogelijk om weer eens ouderwets te genieten van een fenomenaal volwassen geluid. Sara K. biedt een tijdelijke ontsnapping en als aandachtig luisteraar word je meegezogen in een soort van zwart gat. Voor een moment ben je volledig onthaast. Wanneer het laatste nummer wegvaagt blijf je helaas zitten met het besef van de warboel om ons heen die we wereld noemen. Gewoon op replay drukken!